NL 
EN 
FR 
DE De merrie als bijzaak. En dat is dus precies het probleem.
19 januari 2024
Januari. De maand van goede voornemens, van frisse moed en nieuwe plannen. In theorie dan toch. Want als ik eerlijk ben, dan voelt het voor mij al lang niet meer als een schone lei. Eerder als een voortzetting van een verhaal dat allang bezig is. De wereld draait gewoon door – ook in de paardenwereld.
En net daar wringt het. Want waar draait het eigenlijk nog om?
We worden overspoeld met meningen, trends en tegenbewegingen. De één roept dat alles natuurlijk moet, de ander zweert bij sport en prestatie. De ene zweert bij de kracht van kruiden, de andere vertrouwt blind op farmaceutische oplossingen. En tussen al dat geroep zit het paard. Letterlijk gevangen tussen uitersten.
Ik geloof niet dat de waarheid in het midden ligt. Ik geloof dat de waarheid ligt in wat het paard laat zien – als je bereid bent te kijken. Niet naar wat je wil zien, maar naar wat er is.
Ik ben zelf begonnen zoals zovelen: traditioneel. Ik leerde hoe ik op een paard moest zitten, niet met een paard moest werken. Teugels waren er om aan te trekken, benen om mee te schoppen. Dat was de norm — en ik stelde die niet in vraag. Tot ik op een punt kwam waarop het wrikte. Omdat mijn paard iets anders liet zien dan wat mij geleerd was.
En dus ging ik op zoek. Naar andere stemmen, andere invalshoeken. Maar ook daar liep ik tegen muren. Want in sommige ‘natuurlijke’ kringen werd alles verguisd wat niet in hun plaatje paste. Wie het anders deed, deugde niet. Wie vragen stelde, kreeg geen antwoorden, maar veroordeling.
Van het ene uiterste in het andere. Alsof nuance verdacht is. Alsof je alleen iets waard bent als je het met álles eens bent — of met helemaal niets.
Daar pas ik niet meer in.
Voor mij wordt 2024 geen jaar van nog meer meningen, maar van meer richting. Van durven kiezen. Niet uit koppigheid, maar uit kennis. Niet omdat het hip is, maar omdat het hout snijdt. Omdat het klopt met wat we weten over gedrag, voeding, biomechanica en door jarenlange praktijk.
Ik heb mijn eigen waarheid opgebouwd. Niet op basis van modewoorden of dogma’s, maar door te kijken naar het paard. Door te voelen én te leren. En ja, ik heb mijn principes. Maar ik weet ook dat die niet universeel zijn. Dat anderen hun weg hebben, hun context, hun leerproces. En dat ik geen bruggen bouw door overal lijnrecht tegenin te gaan.
Ik heb geleerd dat ik meer paarden kan helpen met stroop dan met azijn.
Wat me blijft bezighouden — en ja, ik weet het, het is mijn stokpaardje (pun 100% intended) — is hoe snel mensen zichzelf tegenwoordig expert noemen. Iedereen is tegenwoordig therapeut, trainer of specialist. Soms lijkt het alsof het enige wat je daarvoor nodig hebt, een Instagram-account en een meninkje is. Niemand die nog vraagt: “Waar is je basiskennis? Wat weet je echt?”
En begrijp me niet verkeerd: dit is geen persoonlijke aanval. Ik ben niet de paardensectorpolitie. Maar het ís een probleem. Een systeemfout. Een gebrek aan kwaliteitskaders en toetsing, waardoor goedbedoelde adviezen soms meer schade doen dan goed. Niet omdat mensen niet geven om hun paard — maar omdat liefde zonder kennis net zo gevaarlijk kan zijn als onverschilligheid.
Dus ja. Ik blijf erover doorgaan. Want als ik ergens mijn tanden in heb gezet, dan laat ik niet makkelijk los. Maar geef toe: het is wél een goed stokpaardje.
Laat 2024 dan het jaar zijn waarin we die vrijblijvendheid een beetje achter ons laten. Waarin we opnieuw waarde hechten aan degelijkheid, opleiding, ervaring én openheid. En waarin we niet automatisch de luidste stem volgen, maar de stem die klopt.
“Het probleem is niet dat iedereen een mening heeft. Het probleem is dat we ze steeds vaker verwarren met expertise.”
Ik stel die vragen ook aan mezelf. Elke dag. Want dat is wat me scherp houdt, eerlijk, en in verbinding met waar het écht om draait.
Het paard.
Niet het ego. Niet de like. Niet het verdienmodel. Maar het dier. Het levende wezen dat afhankelijk is van wat wij denken dat goed is.
Laten we dat denken dan tenminste scherp houden. Met richting. En ruggengraat.
Welkom, 2024.
Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.
Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.
Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.
Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA
Auteursrecht © 2023 – 2024. Alle rechten voorbehouden