Natuurlijk… maar dan wel écht natuurlijk

22 maart 2024

Maart. De maand waarin alles weer begint te groeien. De vogels fluiten net iets luider, de paarden krijgen een lentescheut, en het gras lonkt. En daarmee ook het jaarlijkse dilemma: Wanneer mogen ze op de wei?

Het is ook de maand waarin de roep om “paarden natuurlijk houden” opnieuw overal opduikt. Begrijpelijk. Het klinkt prachtig. Het paard als vrij wezen, levend in kuddeverband, 24/7 buiten, zonder de tussenkomst van mensenhanden. En geloof me: dat ideaal draag ik zelf ook in mijn hart.

Maar tussen ideaal en realiteit zit een wereld van verschil.

Natuurlijk is geen excuus

“Natuurlijk houden” is geen excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen. Het is geen synoniem voor “ik laat het los en de natuur lost het wel op.” Paarden zijn al duizenden jaren afhankelijk van ons. Ze leven niet meer op de steppen van Mongolië, maar – ik hoop – op omrasterde weides van een paar duizend vierkante meter, met een bodem die te nat is, een grasmat die te rijk is, en een routine die draait om onze agenda’s.

Dus als je zegt dat je je paard natuurlijk houdt, dan betekent dat voor mij niet dat je niets doet. Het betekent dat je keuzes maakt die aansluiten bij hun natuur, en niet bij wat jij natuurlijk vindt.

Realistisch versus romantisch

Ik snap het verlangen. De romantiek van paarden die vrij rondscharrelen, zonder de druk van menselijk ingrijpen. Maar ik zie ook paarden met hoefbevangenheid, op te rijk gras waar hun lichaam niet mee omkan, sociaal isolement of chronische stress door een ‘natuurlijk’ systeem dat gewoon niet werkt.

Want het is niet zo moeilijk om een paard op een wei te zetten. Maar het is een pak moeilijker om dat verantwoord te doen.

Natuurlijk houden is geen label. Het is een proces. En het vraagt kennis, observatie, en de bereidheid om bij te sturen. Soms betekent dat: niet de wei op, wel een graasmasker, wél extra ruwvoer, of ja — zelfs even binnen zetten.

Tussen droom en doen

Ik heb er ook lang over gedaan om die balans te vinden. Tussen wat ik voelde dat goed was, en wat ik wist dat nodig was. Tussen loslaten en sturen. Tussen vertrouwen en verantwoordelijkheid.

En ik leer nog elke dag. Soms zie ik mezelf dingen zeggen die ik vijf jaar geleden zou hebben veroordeeld. Maar dat is groei. Niet omdat ik mijn idealen loslaat, maar omdat ik ze steeds beter leer vertalen naar de praktijk.

Dus als jij ook weleens twijfelt, schuurt, botst of verandert: welkom. Dat is geen zwakte. Dat is betrokkenheid.

Want natuurlijk... is ook gewoon hard werken.

Voor je paard. Voor jezelf. Voor een wereld waarin idealen niet alleen mooi klinken, maar ook kloppen.

Ik ben mira

Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.

Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.

Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.

Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA