NL 
EN 
FR 
DE De merrie als bijzaak. En dat is dus precies het probleem.
17 mei 2024
Mei. De maand van volle weides, langere dagen en paarden die weer ‘in de groep’ mogen. Het klinkt idyllisch — en dat is het ook. Want paarden zijn van nature sociale dieren. Ze zoeken contact, spiegelen zich aan elkaar, en vinden rust in kuddeverband.
Maar laten we ook eerlijk zijn: niet elk paard lijkt er goed mee om te kunnen. De praktijk laat vaak een ander beeld zien:
En dan is het snel gezegd: “Mijn paard kan niet in een groep.”
Maar mag ik daar even kritisch op zijn?
Sociale vaardigheden zijn geen vaste eigenschap, het zijn vaardigheden die ontwikkeld moeten worden. En net zoals een kind niet leert samenwerken zonder schoolplein, leert een paard ook geen kuddegedrag als hij altijd alleen staat.
Het feit dat het nu moeilijk loopt, betekent niet dat je paard het nooit zal kunnen.
Maar het vraagt tijd. En begeleiding. En de juiste omstandigheden.
Een paard dat uit een stalomgeving komt, veel stress heeft gekend of altijd alleen is gehouden, heeft niet alleen behoefte aan contact, maar ook aan heropvoeding in sociaal gedrag. Dat is geen falen – dat is de realiteit van domesticatie.
Dus ja: sommige paarden hebben een rugzakje. Maar wie dat gebruikt als excuus om het nooit meer te proberen, ontneemt zijn paard een essentieel deel van zijn natuurlijke behoeftes.
Dat gezegd zijnde: niet elke groep is geschikt. Niet elk weiland is ingericht voor sociale rust. En niet elke eigenaar heeft de luxe om te kiezen met wie zijn paard buiten staat. We kunnen dus ook niet zomaar roepen dat elk paard moet samen staan – zonder context.
Want samen is niet altijd sociaal.
Een paard dat dagelijks verjaagd wordt van de hooiruif, dat geen toegang krijgt tot rust of water, of dat 24/7 op scherp staat, bouwt geen vriendschappen op – die raakt uitgeput.
Echt sociaal contact herken je aan rust, aan synchronisatie, aan zachte lichaamstaal. Niet aan toevallige nabijheid. En al zeker niet aan ‘het went wel’ als het paard chronisch gespannen blijft.
Maar er is wél een verschil tussen tijdelijk ongemak bij het zoeken van zijn plaats in de groep, en langdurige sociale stress.
Het ene hoort erbij. Het andere vraagt om ingrijpen.
En daartussen ligt jouw rol. Observerend. Begrijpend. Sturend waar nodig.
Maar hij moet wel de kans krijgen om het te worden.
Want sociaal gedrag is geen optie. Het is een basisbehoefte. En als jij die verantwoordelijkheid serieus neemt, geef je hem niet alleen een plek op de wei – je geeft hem een plek in de wereld.
Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.
Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.
Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.
Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA
Auteursrecht © 2023 – 2024. Alle rechten voorbehouden