DE 
NL 
EN 
FR 
ES Epigenetik: Ernährungsprogramme für Pferde - das Fohlen der Zukunft
16 August 2024
De arena’s zijn afgebroken. De medailles zijn uitgereikt. De paarden zijn terug naar huis. De camera’s staan uit. En ineens is het stil. Maar in die stilte klinkt iets door.
Niet het applaus. Maar twijfel. Ongemak.
De vraag of we als sector wel durven zien wat de rest van de wereld al langer zag.
Want de Olympische Spelen in Parijs lieten veel zien. Mooie sport, zeker. Maar ook het ongemak dat blijft hangen wanneer je voelt: we zitten aan een grens.
Nog vóór de Spelen begonnen, haalde één van de meest gerespecteerde namen in de dressuursport de wereldpers.
Charlotte Dujardin – meervoudig Olympisch medaillewinnares.
Dujardin trok zich terug uit deelname aan de Spelen en werd voorlopig geschorst. De reden: het herhaaldelijk slaan van een paard met een zweep tijdens een trainingssessie. Het incident werd gefilmd, de beelden gingen de wereld rond.
En toen bleef het niet stil.
Ook de Oostenrijkse springruiter Max Kühner werd aangeklaagd, in Duitsland, voor vermeende mishandeling van zijn paard – specifiek het gebruik van de verboden ‘barreren’-techniek. Hoewel Kühner de beschuldigingen ontkent en het onderzoek nog loopt, groeide het ongemak: Zijn dit echt uitzonderingen? Of het topje van een veel grotere ijsberg?
Deze Spelen hadden een lakmoesproef moeten zijn. Niet alleen voor de ruiters, maar voor het systeem erachter. Voor juryleden die harmonie belonen terwijl de pijn , het ongemak en de spanning van het paard zichtbaar is.
Voor bonden die zich liever stilhouden dan positie innemen.
Voor toeschouwers die steeds vaker afhaken, niet uit onverschilligheid, maar uit verontwaardiging.
En dan komt de vraag:
Wat leren we hieruit?
Of beter: leren we hier überhaupt iets uit?
We kunnen blijven herhalen dat het ‘maar een momentopname was’. Dat het uitzonderingen zijn. Dat het de druk is, de prestatie, de emotie.
Maar het paard voelt geen context. Het paard ervaart alleen wat er is.
Wat we vandaag toestaan, wordt morgen normaal. Wat we morgen normaliseren, wordt overmorgen niet meer herkend als problematisch. Tot iemand van buiten de bubbel zegt: “Maar dit kan toch niet?”
Zoals ze in Tokio zeiden. Zoals ze nu opnieuw zeiden. En zoals we ze eigenlijk al jaren horen zeggen – als we tenminste echt luisteren.
De Spelen zijn voorbij. De verantwoordelijkheid begint nu.
Wat mij betreft is de vraag na Parijs niet: “Wie deed wat fout?”
Maar: “Wat laat de sector toe — stilzwijgend, (sarcasme modus aan) goedbedoeld (sarcasme modus uit)) of uit gewoonte — dat eigenlijk al lang niet meer door de beugel kan?”
We kunnen dit moment gebruiken.
En vooral: om het paard weer centraal te zetten. Niet op het podium. Maar in de besluitvorming. In de beoordeling. In het gesprek. Overal. Altijd.
De lichten zijn uit, het publiek naar huis. Maar wat blijft, is de spiegel. En wie daarin durft kijken, ziet: de echte winst begint pas nu.
Ich bin die Frau, die ständig ihre Brille verliert, ihre Schlüssel vergisst und ihr Telefon nie findet. Aber meine Meinung? Ich habe sie immer parat.
Halb Wolf, halb Frau - buchstäblich auf meinem Facebook-Profilbild, bildlich in allem, was ich tue. Ich bin ein Mensch der Extreme. Intuitiv und scharfsinnig. Ruhig und stürmisch. Stille und Stimme. Sanft zu dem, was verletzlich ist. Hart zu dem, was absichtlich beschädigt. Ich bin keine perfekte Version meiner selbst. Aber eine ehrliche.
Ich arbeite mit Menschen, Systemen, Nahrung, Chaos und Visionen. Manchmal auch mit Pferden, oft mit Prinzipien. Ich glaube an Wahrheit statt an Diplomatie und an Nuancen ohne Schwammigkeit.
Hier teile ich mit, was mich beschäftigt. Was mich aufregt, was mich bewegt, was mich umhaut. Willkommen in meinem Kopf. Es ist ein bisschen wild dort - aber immer real.
#Multi-Stromversorgung #MIRA