DE 
NL 
EN 
FR 
ES Epigenetik: Ernährungsprogramme für Pferde - das Fohlen der Zukunft
15 November 2024
Een mager paard. Je ziet het staan in de wei. Ribben zichtbaar. Bekkenhoek scherp. Een doffe vacht en iets in de houding dat niet klopt.
En in je hoofd gebeurt het automatisch: “Die eigenaar zorgt er niet voor. Wat erg.”
Maar is dat wel zo?
We zijn snel met oordelen. Want ondervoeding — dat is toch iets van verwaarlozing? Van paarden die vergeten worden? Of expres worden onthouden van voeding?
Ik geloof dat dat beeld niet alleen onvolledig is, maar gevaarlijk.
Want wat als ondervoeding niet het gevolg is van onwil, maar van onwetendheid?
Wat als het paard wel degelijk eten krijgt, maar niet wat het nodig heeft?
Wat als de eigenaar oprecht denkt dat hij goed bezig is — en het tóch misgaat?
Ik ben ze tegengekomen. Paarden met toegang tot weide, hooi en krachtvoer. Die toch vermageren. Of flets worden. Die op papier genoeg krijgen – maar in realiteit tekortkomen.
Niet omdat er niet goed voor gezorgd wordt. Maar omdat de kennis, analyse of nuance ontbreekt.
Omdat de balans zoek is.
Omdat het hooi wel vult, maar te weinig voedt.
Omdat de darmflora onderuit ligt.
Omdat de dominantie in de kudde zodanig is dat één paard simpelweg niet aan z’n portie komt.
En ja, dat zie je niet altijd meteen aan het gewicht.
Want een paard met een normaal lijf, kan intern nog altijd honger lijden.
Een paard kan ondervoed zijn zonder mager te zijn.
Want dat zorgt voor vragen.
Over onze aanpak.
Over ons oordeel.
Over onszelf.
Dus doen we liever alsof het alleen ‘daar’ gebeurt. Bij anderen.
Bij mensen die ‘er niks van kennen’.
Bij ‘dat soort stallen’.
En ondertussen missen we de signalen vlak onder onze neus.
Een doffe vacht.
Een paard dat zich onrustig gedraagt bij het voeren.
Een hoef die niet meer groeit.
Een mest die verandert, maar waarvan we zeggen: “Ach, dat is de overgang naar het winterrantsoen.”
“Een gezond gewicht zegt niets over voeding. En ondervoeding zegt niet altijd iets over zorg.”
Als een paard afvalt, of tekenen geeft van een tekort, is dat niet altijd de schuld van de eigenaar. Maar het is wél altijd onze verantwoordelijkheid om te kijken.
Om bij te leren.
Om hulp in te schakelen als we het even niet meer weten.
En vooral: om die eerste signalen niet weg te wuiven.
Want ondervoeding laat zich niet altijd luid horen. Soms is het een fluistering. Een kleine verandering. Een gevoel dat je paard niet helemaal aanwezig is.
En als je wacht tot het schreeuwt, ben je eigenlijk al te laat.
Maar negeren dat ondervoeding ook ónze paarden kan treffen,
is een vorm van verwaarlozing waar we wél verantwoordelijk voor zijn.
Ich bin die Frau, die ständig ihre Brille verliert, ihre Schlüssel vergisst und ihr Telefon nie findet. Aber meine Meinung? Ich habe sie immer parat.
Halb Wolf, halb Frau - buchstäblich auf meinem Facebook-Profilbild, bildlich in allem, was ich tue. Ich bin ein Mensch der Extreme. Intuitiv und scharfsinnig. Ruhig und stürmisch. Stille und Stimme. Sanft zu dem, was verletzlich ist. Hart zu dem, was absichtlich beschädigt. Ich bin keine perfekte Version meiner selbst. Aber eine ehrliche.
Ich arbeite mit Menschen, Systemen, Nahrung, Chaos und Visionen. Manchmal auch mit Pferden, oft mit Prinzipien. Ich glaube an Wahrheit statt an Diplomatie und an Nuancen ohne Schwammigkeit.
Hier teile ich mit, was mich beschäftigt. Was mich aufregt, was mich bewegt, was mich umhaut. Willkommen in meinem Kopf. Es ist ein bisschen wild dort - aber immer real.
#Multi-Stromversorgung #MIRA