FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
20 décembre 2024
December. De maand van warmte en zorgen voor elkaar.
Ook voor onze paarden. We willen het hen comfortabel maken: warm, droog, gevoerd, verzorgd. En terecht.
Maar soms vraag ik me af: voor wie doen we het eigenlijk?
Want het is donker. Koud. Nat. En eerlijk is eerlijk – wij hebben daar last van.
Dus geven we automatisch meer. Een extra deken. Een schepje voer extra. Nog maar een supplement.
We zetten ze vaker binnen. Want “het is toch rotweer?”
En ergens is dat logisch. Maar ergens ook niet.
We bedoelen het goed. Natuurlijk. Maar goedbedoeld is niet hetzelfde als goed gedaan.
Niet omdat het fout is om te zorgen. Maar omdat zorgen soms ook betekent: niet te snel invullen, maar eerst observeren.
Wij voelen kou anders. Wij trekken een jas aan en zoeken gezelligheid op. Maar ee
n paard is geen mens.
Dus als we iets doen “omdat het beter voelt”, dan is het goed om ons af te vragen: voor wie voelt het beter? Voor hem – of voor mij?
“het gaat niet altijd om geven, soms moet je alleen maar nemen. door te kijken.”
Soms is echte zorg niet méér geven, maar juister afstemmen.
Niet automatisch die extra deken, maar eerst observeren.
Niet standaard een supplement, maar een rantsoenanlyse uitvoeren en kijken naar mest, gedrag, vacht, werkdruk.
Niet overcompenseren uit schuldgevoel, maar structureren uit kennis.
Zorg begint met vertragen.
Met leren.
Met durven zeggen: ik weet het niet zeker, dus ik ga het uitzoeken.
Niet met schuld. Niet met haast.
Niet met: “ik moet nog dit of dat doen.”
Maar met: “Wat heeft mijn paard écht nodig vandaag?”
Misschien is dat wél een extra deken.
Misschien ook gewoon ademruimte.
Wat het ook is — laat het afgestemd zijn.
Niet op ons hoofd.
Maar op zijn lijf.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA