FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
21 février 2025
“Je moet gewoon wat magnesium geven, dat helpt altijd.”
“Bij mij werkte het, dus moet jij het ook doen.”
“Heb je al probiotica geprobeerd?”
“Je paard is vast insulineresistent, die van mij had exact hetzelfde.”
Facebookgroepen, stallen, paddocks tot zelfs de wachtkamer van de huisarts zijn verzamelplaatsen voor goedbedoeld advies. En eerlijk? Het is mooi dat mensen meedenken. Echt waar. Alleen… wanneer wordt goedbedoeld eigenlijk gevaarlijk?
In de paardenwereld lijkt tegenwoordig iedereen voedingsdeskundige, gedragsdeskundige of hoefspecialist. Niet zelden gebaseerd op een eigen ervaring, een cursus van een weekend of een paar uurtjes scrollen op sociale media.
En dat is precies waar het schuurt.
Want kennis is geen mening. En expertise is niet hetzelfde als ervaring. Iets geprobeerd hebben is nog geen begrijpen waarom het werkte. En als we dat verschil uit het oog verliezen, dreigt de grens tussen hulp en schade gevaarlijk vaag te worden.
Het probleem is dat we vergeten dat paarden individuen zijn. Wat bij het ene paard een wondermiddel lijkt, kan bij een ander het tegenovergestelde effect hebben.
Zelfs binnen één kudde kan het verschil in voedingsbehoefte, stressrespons of herstelvermogen enorm zijn. En toch worden adviezen vaak gedeeld alsof er één waarheid is.
Maar biologie werkt niet met standaardformules. En geneeskunde al helemaal niet.
De vraag is niet of je mag adviseren — natuurlijk mag dat. De vraag is of je bereid bent de gevolgen te dragen van wat je zegt.
Als je beweert dat een supplement koliek voorkomt, of dat een paard geen dierenarts nodig heeft maar “gewoon wat kruiden”, dan neem je impliciet verantwoordelijkheid.
Maar als het misgaat? Dan was het ineens het paard. Of de eigenaar. Of het toeval.
Sommigen slagen er zelfs in om dát uit te leggen alsof het iets positiefs is: het lichaam zou zich eerst moeten ‘zuiveren’, een teken dat ‘de therapie’ zijn werk doet. Diarree? Ontgifting. Koliek? Een genezingscrisis. Stervende darmflora? “Dat moet zo.” Alles wordt gerationaliseerd – behalve verantwoordelijkheid.
Want zelden hoor je: dat advies van mij was misschien toch niet zo verstandig.
En intussen betaalt het paard de prijs. Met zijn lijf. Zijn herstel. Zijn welzijn.
En vaak ook de eigenaar – met frustratie, verdriet en een lege portemonnee.
We hebben behoefte aan dialoog, aan nuance en aan samenwerking. Er is niks mis met kritische vragen. Integendeel. Maar die vragen moeten niet leiden tot polarisatie of simplificatie — ze moeten leiden tot verdieping.
Durf dus ook te zeggen: ik weet het niet. Of: ik raad je aan om een specialist te raadplegen. Dat is geen zwaktebod. Dat is wijsheid.
Want hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoeveel je nog te leren hebt.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA