FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
19 juillet 2024
De wereld kijkt. Naar Parijs. Naar de Olympische Spelen. Naar de ruiters, de paarden, de scores, het spektakel.
Maar dit jaar kijken mensen ook anders. Scherper. Kritischer.
Want de tijden zijn veranderd.
Waar het publiek vroeger alleen maar klapte voor de passage en het piaffe, klinkt nu ook gefluister. En vragen. Over beeldvorming. Over welzijn. Over methodes die net binnen de regels vallen — of net erbuiten.
En eerlijk? Die vragen zijn terecht.
De paardensport staat in juli 2024 niet alleen in het teken van medailles, maar ook van maatschappelijke twijfel. Van activisten, commentatoren, journalisten en toeschouwers die zich afvragen:
“Is dit nog wel oké?”
Beelden van strak aangesnoerde hoofdstellen en blauwe tongen, paarden die moeite hebben om te ademen, paarden in hyperflexie, dwang in de training, zenuwachtig gedrag in de ring — ze worden niet meer alleen door ingewijden besproken, maar gaan viraal.
En ineens komt alles onder een vergrootglas te liggen:
De paardensportwereld verdedigt zich vaak met termen als “vakmanschap”, “ambitie” en “traditie”.
En ja, topsport vraagt toewijding, training en discipline.
Maar als je pas ingrijpt wanneer het te laat is — als je pas luistert wanneer het viraal gaat — dan verlies je niet alleen je geloofwaardigheid. Je verliest ook het vertrouwen van het publiek. En van je paard.
Want als het ‘gewone’ publiek iets ziet wat ons al jaren niet meer opvalt, dan is dat geen aanval. Dan is dat een signaal.
We zijn te lang vergeten dat de buitenwereld ook recht heeft op een mening. Dat liefde voor paarden niet alleen iets is van binnen de stal, maar ook iets is dat zichtbaar moet blijven — ook op het wereldtoneel.
Niet om mee te gaan in hypes, maar om echt te kijken:
Als we altijd alleen maar blijven zeggen “ze begrijpen het toch niet”, “de beelden zijn uit context” ou “de ruiter weet wat hij doet”, dan sluiten we onszelf af van groei.
Maar ze moeten wel verantwoord zijn.
Zichtbaar. Authentiek. En altijd met het paard als maatstaf, niet de score.
De wereld kijkt. Nu wij nog.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA