Iedereen kijkt. En dat zouden we zelf ook beter moeten doen.

19 juillet 2024

De wereld kijkt. Naar Parijs. Naar de Olympische Spelen. Naar de ruiters, de paarden, de scores, het spektakel.
Maar dit jaar kijken mensen ook anders. Scherper. Kritischer.

Want de tijden zijn veranderd.

Waar het publiek vroeger alleen maar klapte voor de passage en het piaffe, klinkt nu ook gefluister. En vragen. Over beeldvorming. Over welzijn. Over methodes die net binnen de regels vallen — of net erbuiten.

En eerlijk? Die vragen zijn terecht.

De sport ligt onder vuur

De paardensport staat in juli 2024 niet alleen in het teken van medailles, maar ook van maatschappelijke twijfel. Van activisten, commentatoren, journalisten en toeschouwers die zich afvragen:
“Is dit nog wel oké?”

Beelden van strak aangesnoerde hoofdstellen en blauwe tongen, paarden die moeite hebben om te ademen, paarden in hyperflexie, dwang in de training, zenuwachtig gedrag in de ring — ze worden niet meer alleen door ingewijden besproken, maar gaan viraal.

En ineens komt alles onder een vergrootglas te liggen:

De rol van de jury
De invloed van de ruiter
De onzichtbare training vooraf
De geluiden in de stallen achter de schermen

We hebben dit te lang ‘normaal’ gevonden

De paardensportwereld verdedigt zich vaak met termen als “vakmanschap”, “ambitie” en “traditie”.
En ja, topsport vraagt toewijding, training en discipline.
Maar als je pas ingrijpt wanneer het te laat is — als je pas luistert wanneer het viraal gaat — dan verlies je niet alleen je geloofwaardigheid. Je verliest ook het vertrouwen van het publiek. En van je paard.

Want als het ‘gewone’ publiek iets ziet wat ons al jaren niet meer opvalt, dan is dat geen aanval. Dan is dat een signaal.

We zijn te lang vergeten dat de buitenwereld ook recht heeft op een mening. Dat liefde voor paarden niet alleen iets is van binnen de stal, maar ook iets is dat zichtbaar moet blijven — ook op het wereldtoneel.

Misschien is het tijd dat we wél woke zijn

Niet om mee te gaan in hypes, maar om echt te kijken:

Naar wat we doen
Waarom we het doen
En wat het met onze paarden doet

Als we altijd alleen maar blijven zeggen “ze begrijpen het toch niet”, “de beelden zijn uit context” of “de ruiter weet wat hij doet”, dan sluiten we onszelf af van groei.

Fouten maken mag

Maar ze moeten wel verantwoord zijn.

Zichtbaar. Authentiek. En altijd met het paard als maatstaf, niet de score.

De wereld kijkt. Nu wij nog.

Ik ben mira

Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.

Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.

Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.

Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA