FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
20 juin 2025
We lijken in een gepolariseerde wereld te leven. Je bent óf traditioneel, met strak ingevlochten manen, witte bandages en precisie tot op de millimeter… óf je zit blootsvoets op een paard dat leeft als in een Disneyfilm, terwijl je lavendelthee drinkt uit een biologisch afbreekbare mok.
Tussen die twee uitersten lijkt geen brug meer mogelijk.
Maar dat is niet alleen een simplificatie. Het is een gevaarlijke tegenstelling die voorbijgaat aan waar het werkelijk om draait: het welzijn van het paard.
Wie kiest voor een natuurlijke benadering van paarden houden, wordt al snel weggezet als naïef of wereldvreemd. Alsof je met wat stro, een pluk hooi en een kristal onder het kussen elk sportpaard in balans krijgt. En toegegeven — sommige stromingen slaan inderdaad door, met een arsenaal aan energetische toeters en bellen waarvoor zelfs Tita Tovenaar een wenkbrauw optrekt.
Maar laten we wel wezen: veel van wat vroeger als ‘geitenwollensokken’ werd bestempeld, is vandaag stevig wetenschappelijk onderbouwd. Vrije beweging, sociaal contact, vezelrijke voeding — het zijn geen zweverige idealen, maar elementaire levensbehoeften van een vluchtdier. Iedere gedragsspecialist, dierenarts of voedingsdeskundige die de moeite neemt om zich echt te verdiepen in de fysiologie van het paard, weet dat inmiddels donders goed.
Aan de andere kant staat het klassieke kamp – geworteld in rijkunst, discipline en ambitie. Met bewonderenswaardige toewijding wordt gewerkt aan prestaties, precisie en perfectie.
Maar ook hier ligt het gevaar op de loer: het normaliseren van fysieke en mentale stress, zolang het maar functioneel is. Dwangmiddelen worden ‘hulpen’, singelnijd is ‘karakter’, en maandelijkse koliek is ‘gewoon wat gevoelig’. Als het paard maar presteert.
Traditie mag dan respect afdwingen, maar het is geen excuus om stil te staan. Zeker niet als die traditie voorbijgaat aan wat we inmiddels weten over biomechanica, voeding, pijnherkenning en stressfysiologie.
Het probleem is niet de dressuurring of de paddock paradise. Het probleem is het onvermogen om te luisteren naar het paard. Want een hoef vertelt een verhaal. Een maag ook. En een blik in de ogen nog het meest.
De paardenwereld moet af van het idee dat er slechts twee kampen zijn: het kamp van de stang en het kamp van de chakra.
De echte professionals – en dat zijn er steeds meer – zoeken het midden. Ze trainen mét kennis van gedrag. Ze voeren op basis van fysiologie. Ze houden rekening met individuele noden. En ze durven tradities te herzien als de wetenschap dat vraagt.
De paarden van morgen hebben niets aan ideologieën. Ze hebben mensen nodig die willen blijven leren. Die geen identiteit ontlenen aan hoe ze iets doen, maar aan waarom.
Dus laten we de ‘geitenwollen sokken’ uit het verdomhoekje halen. En laten we de traditie herwaarderen zonder haar kritiekloos te volgen. Want wie écht voor paarden kiest, kiest niet voor kampen. Die kiest voor verbinding, voor groei – en bovenal: voor het paard.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA