FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
18 octobre 2024
Oktober. De maand waarin de wind scherper wordt, het gras minder sappig en de dagen merkbaar korter. De natuur schakelt een versnelling lager. De bomen, de vogels, de wilde dieren – allemaal passen ze zich aan.
Behalve… wij.
En dus ook: onze paarden.
Zij blijven rijden, trainen, presteren, naar les of wedstrijd gaan alsof er niks verandert. Soms tegen hun zin. Soms met spanning in hun lijf. Soms met die blik van: “Moet dit nu echt?”
Paarden zijn seizoensgevoelige dieren.
Ze zijn gebouwd op aanpassingen aan licht, temperatuur en voedselaanbod. Hun vacht reageert. Hun stofwisseling vertraagt. Hun gedrag verandert.
Maar onze planning doet dat niet.
We trainen vaak in hetzelfde ritme. We voeren op dezelfde uren. We rijden door in het donker — met lampen, dekens en supplementen om “alles op peil” te houden. En ergens wringt dat.
Niet omdat het fout is.
Maar omdat we te vaak vergeten dat rust geen luxe is. Het is biologisch noodzakelijk.
Ik heb het niet over paarden maandenlang op stal zetten. Of stoppen met werken. Het gaat over durven afbouwen. Ruimte laten. Variatie aanbrengen.
Een herfstrit in plaats van een springtraining. Een grondwerksessie in plaats van altijd die les.
Een extra dag niets.
Niet als straf. Niet als achterstand. Maar als herstelfase. Want herstel is niet luiheid. Het is investeren in lange termijngezondheid.
Want laten we eerlijk zijn: veel van die druk ligt niet bij het paard. Die ligt bij ons.
Omdat we doelen hebben. Schema’s. Verwachtingen.
Omdat de pensionstal vol zit en het anders lastig wordt. Omdat we ‘moeten’ rijden voor die ene wedstrijd. Of omdat we bang zijn om controle kwijt te raken.
Maar het paard is geen agenda. Het is een levend wezen.
En soms is het gewoon… even klaar.
Laat oktober jouw motivatie zijn.
Niet om te stoppen. Maar om stil te staan.
Om te kijken wat nodig is. Wat niet meer past. Wat minder mag.
Niet uit gemakzucht. Maar uit zorg.
Voor je paard. En voor jezelf.
Want rust is geen achteruitgang.
Het is ruimte.
Voor herstel. Groei. En opnieuw beginnen.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA