FR 
NL 
EN 
DE 
ES Épigénétique : programmes de nutrition équine - le poulain du futur
19 avril 2024
April. De maand waarin het gras begint te groeien — en wij beginnen te twijfelen.
Zou het al kunnen? Een uurtje? Hij staat zo te kijken. Hij is zo braaf. Eén keer kan geen kwaad, toch?
En voor je het weet, staat je paard op de wei. Terwijl je diep vanbinnen wéét dat het misschien nog niet het moment is. Dat het gras te snel gegroeid is. Dat het te koud, te suikerrijk, te fris is. Maar de zon schijnt. En je paard is blij. En jij wilt ook gewoon even níét nadenken.
Ik snap het. Echt.
Want dit is geen stukje over domme keuzes. Dit is een stukje over hoe menselijk het is om het moeilijk te vinden om rationeel te blijven als je hart spreekt. Om te kiezen voor korte termijn omdat het nu eenmaal makkelijker voelt. Omdat je het je paard gunt. Omdat hij je aankijkt.
En toch…
We weten dat lentegras vol zit met suiker en fructaan. We weten dat temperatuur, licht en stress de samenstelling beïnvloeden. We weten dat paarden – ook al hebben ze geen overgewicht, EMS of gevoeligheden – echt beter af zijn met een geleidelijke opbouw – of misschien zelfs nog een paar weken op rantsoen.
We weten het. We hebben het al honderd keer gelezen.
Maar weten is nog geen doen.
Er zijn gewoontes die sterker zijn dan feiten. En tradities die moeilijker breken dan hoeven. Want iedereen laat zijn paarden al buiten. “Mijn buren doen het ook.” “Hij stond vorig jaar ook gewoon op de wei.” “Ze moeten toch genieten?”
Wat we vergeten, is dat natuur geen medelijden heeft. Een paard dat vandaag vrolijk huppelt op de wei, kan morgen letterlijk op zijn hoeven draaien van de pijn. En dan hebben we spijt. Dan zeggen we: “Ik had het beter moeten weten.”
Maar het punt is: je wist het al.
Dit is geen pleidooi voor paranoia. Of om paarden hun hele leven in een paddock te zetten. Dit is een pleidooi voor volwassen en verantwoorde keuzes. Voor verder denken dan vandaag. Voor durven afwijken van wat iedereen doet – omdat jij verantwoordelijk bent voor dat ene paard.
Je hoeft niet perfect te zijn. Maar je moet wel aanwezig zijn. En eerlijk. Ook als dat betekent dat je je paard even teleurstelt – om hem op lange termijn gezond te houden.
Dat is geen hardheid. Dat is zorg.
Niet omdat het moet, maar omdat het klopt.
Je suis cette femme qui perd constamment ses lunettes, oublie ses clés, ne retrouve jamais son téléphone. Mais mon avis ? Je l'ai toujours à portée de main.
Mi-loup, mi-femme - au sens propre sur ma photo de profil Facebook, au sens figuré dans tout ce que je fais. Je suis quelqu'un d'extrême. Intuitive et astucieuse. Calme et tempête. Le silence et la voix. Douce avec ce qui est vulnérable. Dur avec ce qui est délibérément endommagé. Je ne suis pas une version parfaite de moi-même. Mais une version honnête.
Je travaille avec les gens, les systèmes, la nourriture, le chaos et la vision. Parfois aussi avec des chevaux, souvent avec des principes. Je crois en la vérité plutôt qu'en la diplomatie, et en la nuance sans l'artifice.
Je partage ici ce qui me préoccupe. Ce qui froisse, ce qui émeut, ce qui heurte. Bienvenue dans ma tête. C'est un peu sauvage, mais toujours réel.
#alimentation multiple #MIRA