Goedbedoeld is niet altijd goed gedaan

20 december 2024

December. De maand van warmte en zorgen voor elkaar.
Ook voor onze paarden. We willen het hen comfortabel maken: warm, droog, gevoerd, verzorgd. En terecht.
Maar soms vraag ik me af: voor wie doen we het eigenlijk?

Want het is donker. Koud. Nat. En eerlijk is eerlijk – wij hebben daar last van.
Dus geven we automatisch meer. Een extra deken. Een schepje voer extra. Nog maar een supplement.
We zetten ze vaker binnen. Want “het is toch rotweer?”
En ergens is dat logisch. Maar ergens ook niet.

Intentie is mooi. Maar wat is de impact?

We bedoelen het goed. Natuurlijk. Maar goedbedoeld is niet hetzelfde als goed gedaan.

Een te warm paard onder een dikke deken krijgt hittestress.
Te veel suiker of zetmeel als winteroppepper brengt het spijsverteringskanaal uit balans.
Te weinig beweging, te weinig daglicht of te veel opsluiting beïnvloedt de mentale gezondheid.
En de zoveelste mix van kruiden, poeders en ‘boosters’? Die doet misschien minder dan we denken.

Niet omdat het fout is om te zorgen. Maar omdat zorgen soms ook betekent: niet te snel invullen, maar eerst observeren.

Een paard is geen mens

Wij voelen kou anders. Wij trekken een jas aan en zoeken gezelligheid op. Maar ee

n paard is geen mens.

Zijn thermoneutrale zone ligt tussen 5 en 25°C.
Zijn vacht isoleert.
Zijn metabolisme past zich aan.
Hij kan prima tegen wind en regen — als hij ruwvoer, beschutting en bewegingsruimte heeft.

Dus als we iets doen “omdat het beter voelt”, dan is het goed om ons af te vragen: voor wie voelt het beter? Voor hem – of voor mij?

“het gaat niet altijd om geven, soms moet je alleen maar nemen. door te kijken.”

Mira Tweet

Minder doen, beter kijken

Soms is echte zorg niet méér geven, maar juister afstemmen.
Niet automatisch die extra deken, maar eerst observeren.
Niet standaard een supplement, maar een rantsoenanlyse uitvoeren en kijken naar mest, gedrag, vacht, werkdruk.
Niet overcompenseren uit schuldgevoel, maar structureren uit kennis.

Zorg begint met vertragen.
Met leren.
Met durven zeggen: ik weet het niet zeker, dus ik ga het uitzoeken.

Sluit het jaar af met mildheid.

Niet met schuld. Niet met haast.
Niet met: “ik moet nog dit of dat doen.”
Maar met: “Wat heeft mijn paard écht nodig vandaag?”

Misschien is dat wél een extra deken.
Misschien ook gewoon ademruimte.

Wat het ook is — laat het afgestemd zijn.
Niet op ons hoofd.
Maar op zijn lijf.

Ik ben mira

Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.

Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.

Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.

Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA