DE 
NL 
EN 
FR 
ES Epigenetik: Ernährungsprogramme für Pferde - das Fohlen der Zukunft
22 Februar 2024
Februari. De maand van de liefde. Van rozen, rode lintjes en goedbedoelde posts met paardenhoofden in hartvormige kaders. En begrijp me niet verkeerd — ik zie ook graag liefde. Maar dan de échte versie. Niet de suikerzoete. De stevige. De soort liefde die niet bang is om soms “nee” te zeggen.
Want daar gaat het nog vaak mis.
We zeggen dat we van onze paarden houden, maar we willen ze niet teleurstellen. Niet begrenzen. Niet frustreren. We willen dat ze ons leuk vinden. Dat ze ons vertrouwen. En dus geven we toe. Nog een handje muesli. Nog een keer poetsen terwijl hij bijt. Nog een keer opzadelen terwijl je voelt dat hij het niet wil. Want “ik wil dat hij zelf kiest”.
En zo sluipt verwarring binnen. En stress. Want een paard zonder grenzen is geen vrij paard. Het is een onzeker paard. En een onzeker paard zoekt geen liefde, maar duidelijkheid.
Er bestaat een hardnekkig misverstand dat liefde voor het paard niet samengaat met leiding geven. Alsof grenzen stellen iets is voor dominantie-denkers of sportruiters, en zacht zijn voor ‘bewuste’ paardenmensen. Maar daar geloof ik niets van.
Een paard leert van helderheid, voorspelbaarheid en consequent gedrag. Dat betekent: weten waar de lijn ligt. Begrijpen wanneer iets stopt. Zekerheid over wat je bedoelt.
Liefde zonder grenzen is verwarrend. Grenzen zonder liefde is geweld. Het paard heeft beide nodig.
Ik geloof dat paarden ons spiegelen — niet op een magische manier, maar in gedrag. Als jij onduidelijk bent, dan wordt je paard dat ook. Als jij bang bent om ‘de slechterik’ te zijn, dan wordt je paard de beslisser. En dan noemen we het achteraf ‘lastig gedrag’ of ‘dominantie’. Terwijl het eigenlijk gewoon een gebrek aan leiderschap is.
Ik heb dat ook moeten leren. Grenzen stellen voelde aanvankelijk als verraad. Alsof ik hem afwees. Alsof ik mijn paard “niet graag zag”. Maar wat ik echt deed, was zeggen: “Ik zie je. En ik neem je serieus genoeg om je te helpen begrijpen.” Dat is geen machtsspel. Dat is zorg.
Je paard kent het verschil. En jij ook, als je er even bij stilstaat.
Dus laten we in deze maand van de liefde vooral ook eens vieren dat liefde niet alleen zit in rozen en maneschijn en lieve woordjes. Maar ook in het lef om nee te zeggen. In het geduld om te wachten. In iets doen wat op korte termijn moeilijk is, maar op lange termijn helderheid schept.
Want dát is liefde.
Voor het paard. En voor jezelf.
Ich bin die Frau, die ständig ihre Brille verliert, ihre Schlüssel vergisst und ihr Telefon nie findet. Aber meine Meinung? Ich habe sie immer parat.
Halb Wolf, halb Frau - buchstäblich auf meinem Facebook-Profilbild, bildlich in allem, was ich tue. Ich bin ein Mensch der Extreme. Intuitiv und scharfsinnig. Ruhig und stürmisch. Stille und Stimme. Sanft zu dem, was verletzlich ist. Hart zu dem, was absichtlich beschädigt. Ich bin keine perfekte Version meiner selbst. Aber eine ehrliche.
Ich arbeite mit Menschen, Systemen, Nahrung, Chaos und Visionen. Manchmal auch mit Pferden, oft mit Prinzipien. Ich glaube an Wahrheit statt an Diplomatie und an Nuancen ohne Schwammigkeit.
Hier teile ich mit, was mich beschäftigt. Was mich aufregt, was mich bewegt, was mich umhaut. Willkommen in meinem Kopf. Es ist ein bisschen wild dort - aber immer real.
#Multi-Stromversorgung #MIRA