EN 
NL 
FR 
DE De merrie als bijzaak. En dat is dus precies het probleem.
19 April 2024
April. De maand waarin het gras begint te groeien — en wij beginnen te twijfelen.
Zou het al kunnen? Een uurtje? Hij staat zo te kijken. Hij is zo braaf. Eén keer kan geen kwaad, toch?
En voor je het weet, staat je paard op de wei. Terwijl je diep vanbinnen wéét dat het misschien nog niet het moment is. Dat het gras te snel gegroeid is. Dat het te koud, te suikerrijk, te fris is. Maar de zon schijnt. En je paard is blij. En jij wilt ook gewoon even níét nadenken.
Ik snap het. Echt.
Want dit is geen stukje over domme keuzes. Dit is een stukje over hoe menselijk het is om het moeilijk te vinden om rationeel te blijven als je hart spreekt. Om te kiezen voor korte termijn omdat het nu eenmaal makkelijker voelt. Omdat je het je paard gunt. Omdat hij je aankijkt.
En toch…
We weten dat lentegras vol zit met suiker en fructaan. We weten dat temperatuur, licht en stress de samenstelling beïnvloeden. We weten dat paarden – ook al hebben ze geen overgewicht, EMS of gevoeligheden – echt beter af zijn met een geleidelijke opbouw – of misschien zelfs nog een paar weken op rantsoen.
We weten het. We hebben het al honderd keer gelezen.
Maar weten is nog geen doen.
Er zijn gewoontes die sterker zijn dan feiten. En tradities die moeilijker breken dan hoeven. Want iedereen laat zijn paarden al buiten. “Mijn buren doen het ook.” “Hij stond vorig jaar ook gewoon op de wei.” “Ze moeten toch genieten?”
Wat we vergeten, is dat natuur geen medelijden heeft. Een paard dat vandaag vrolijk huppelt op de wei, kan morgen letterlijk op zijn hoeven draaien van de pijn. En dan hebben we spijt. Dan zeggen we: “Ik had het beter moeten weten.”
Maar het punt is: je wist het al.
Dit is geen pleidooi voor paranoia. Of om paarden hun hele leven in een paddock te zetten. Dit is een pleidooi voor volwassen en verantwoorde keuzes. Voor verder denken dan vandaag. Voor durven afwijken van wat iedereen doet – omdat jij verantwoordelijk bent voor dat ene paard.
Je hoeft niet perfect te zijn. Maar je moet wel aanwezig zijn. En eerlijk. Ook als dat betekent dat je je paard even teleurstelt – om hem op lange termijn gezond te houden.
Dat is geen hardheid. Dat is zorg.
Niet omdat het moet, maar omdat het klopt.
Ik ben die vrouw die voortdurend haar bril kwijt is, haar sleutels vergeet, haar telefoon nooit terugvindt. Maar mijn mening? Die heb ik altijd klaar.
Half wolf, half vrouw - letterlijk op m’n Facebook profielfoto, figuurlijk in alles wat ik doe. Ik ben iemand van uitersten. Intuïtief en scherpzinnig. Rust en storm. Stilte en stem. Zacht voor wat kwetsbaar is. Hard voor wat bewust beschadigt. Ik ben geen perfecte versie van mezelf. Wel een eerlijke.
Ik werk met mensen, systemen, voeding, chaos en visie. Soms ook met paarden, vaak met principes. Ik geloof in waarheid boven diplomatie, en in nuance zonder wolligheid.
Hier deel ik wat me bezighoudt. Wat schuurt, wat ontroert, wat klopt. Welkom in mijn hoofd. Het is er een beetje wild — maar altijd echt.
#meerdanvoeding #MIRA
Auteursrecht © 2023 – 2024. Alle rechten voorbehouden