EN 
NL 
FR 
DE 
ES Epigenetics: equine nutrition programs the foal of the future.
20 September 2024
Na een zomer waarin de spotlights gericht waren op de grote namen, de sport, de schandalen en de structuren, lijkt het stil geworden. De discussies ebben weg, de hashtags verdwijnen van social media, en de sector haalt opgelucht adem.
Maar mogen we dat wel?
Want als het stof neerdaalt, blijft er één vraag over: Wat doen we zelf?
Niet als toeschouwer van de Olympische Spelen.
Maar als eigenaar van dat ene paard op die ene wei.
Als ruiter van dat ene paard dat zich elke dag aanpast aan jouw kunnen, jouw stemming, jouw systeem.
We doen soms alsof ethiek iets is voor de sport, voor de profs, voor de bonden.
Maar eerlijk? Het is vooral iets voor de basis. Voor jou. Voor mij. Voor iedereen die ooit een hoofdstel vastmaakte, een voerschep vulde of een trailer dichtsloeg.
Dus laten we ophouden met wijzen en beginnen met kijken.
Een paard dat geen vrije toegang heeft tot ruwvoer en water.
Een paard dat op stal staat omdat het makkelijker is.
Een paard dat vier keer per week een bit in moet, ook al vertoont het stresssignalen.
Een paard dat zich afkeert als je aankomt, en dat wordt uitgelegd als “hij doet altijd zo”.
Nee. Het zijn geen headlines. Maar het zijn wel signalen.
En ze zeggen iets over hoe wij verantwoordelijkheid zien. Als iets dat van boven moet komen. In plaats van iets dat bij onszelf begint.
De lat ligt hoog, zeggen mensen dan. Maar het gaat niet om perfectie.
Het gaat om bereidheid. Om eerlijk durven te kijken. Om vragen te stellen. Om te veranderen wanneer je merkt dat iets niet werkt.
Ik weet ook niet alles. Maar ik weet wel dat ik verantwoordelijk ben voor wat ik zie – en voor wat ik niet wil zien.
Dat ik invloed heb, ook al sta ik niet op een podium. Dat mijn paarden afhankelijk zijn van mijn vermogen om eerlijk te zijn. Niet naar hen maar naar mezelf.
Het is een voorrecht.
En het begint.
Elke dag.
In de wei. In de stal. In de trailer. In je hoofd.
Bij jou.
I am that woman who constantly loses her glasses, forgets her keys, never finds her phone. But my opinion? I always have it ready.
Half wolf, half woman - literally in my Facebook profile picture, figuratively in everything I do. I am someone of extremes. Intuitive and astute. Calm and storm. Silence and voice. Soft to what is vulnerable. Tough on what deliberately damages. I am not a perfect version of myself. An honest one, though.
I work with people, systems, food, chaos and vision. Sometimes with horses, often with principles. I believe in truth over diplomacy, and in nuance without wooliness.
Here I share what concerns me. What chafes, what moves, what knocks. Welcome to my head. It's a little wild there - but always real.
#more than power supply #MIRA