EN 
NL 
FR 
DE 
ES Epigenetics: equine nutrition programs the foal of the future.
15 November 2024
Een mager paard. Je ziet het staan in de wei. Ribben zichtbaar. Bekkenhoek scherp. Een doffe vacht en iets in de houding dat niet klopt.
En in je hoofd gebeurt het automatisch: “Die eigenaar zorgt er niet voor. Wat erg.”
Maar is dat wel zo?
We zijn snel met oordelen. Want ondervoeding — dat is toch iets van verwaarlozing? Van paarden die vergeten worden? Of expres worden onthouden van voeding?
Ik geloof dat dat beeld niet alleen onvolledig is, maar gevaarlijk.
Want wat als ondervoeding niet het gevolg is van onwil, maar van onwetendheid?
Wat als het paard wel degelijk eten krijgt, maar niet wat het nodig heeft?
Wat als de eigenaar oprecht denkt dat hij goed bezig is — en het tóch misgaat?
Ik ben ze tegengekomen. Paarden met toegang tot weide, hooi en krachtvoer. Die toch vermageren. Of flets worden. Die op papier genoeg krijgen – maar in realiteit tekortkomen.
Niet omdat er niet goed voor gezorgd wordt. Maar omdat de kennis, analyse of nuance ontbreekt.
Omdat de balans zoek is.
Omdat het hooi wel vult, maar te weinig voedt.
Omdat de darmflora onderuit ligt.
Omdat de dominantie in de kudde zodanig is dat één paard simpelweg niet aan z’n portie komt.
En ja, dat zie je niet altijd meteen aan het gewicht.
Want een paard met een normaal lijf, kan intern nog altijd honger lijden.
Een paard kan ondervoed zijn zonder mager te zijn.
Want dat zorgt voor vragen.
Over onze aanpak.
Over ons oordeel.
Over onszelf.
Dus doen we liever alsof het alleen ‘daar’ gebeurt. Bij anderen.
Bij mensen die ‘er niks van kennen’.
Bij ‘dat soort stallen’.
En ondertussen missen we de signalen vlak onder onze neus.
Een doffe vacht.
Een paard dat zich onrustig gedraagt bij het voeren.
Een hoef die niet meer groeit.
Een mest die verandert, maar waarvan we zeggen: “Ach, dat is de overgang naar het winterrantsoen.”
“Een gezond gewicht zegt niets over voeding. En ondervoeding zegt niet altijd iets over zorg.”
Als een paard afvalt, of tekenen geeft van een tekort, is dat niet altijd de schuld van de eigenaar. Maar het is wél altijd onze verantwoordelijkheid om te kijken.
Om bij te leren.
Om hulp in te schakelen als we het even niet meer weten.
En vooral: om die eerste signalen niet weg te wuiven.
Want ondervoeding laat zich niet altijd luid horen. Soms is het een fluistering. Een kleine verandering. Een gevoel dat je paard niet helemaal aanwezig is.
En als je wacht tot het schreeuwt, ben je eigenlijk al te laat.
Maar negeren dat ondervoeding ook ónze paarden kan treffen,
is een vorm van verwaarlozing waar we wél verantwoordelijk voor zijn.
I am that woman who constantly loses her glasses, forgets her keys, never finds her phone. But my opinion? I always have it ready.
Half wolf, half woman - literally in my Facebook profile picture, figuratively in everything I do. I am someone of extremes. Intuitive and astute. Calm and storm. Silence and voice. Soft to what is vulnerable. Tough on what deliberately damages. I am not a perfect version of myself. An honest one, though.
I work with people, systems, food, chaos and vision. Sometimes with horses, often with principles. I believe in truth over diplomacy, and in nuance without wooliness.
Here I share what concerns me. What chafes, what moves, what knocks. Welcome to my head. It's a little wild there - but always real.
#more than power supply #MIRA