EN 
NL 
FR 
DE 
ES Epigenetics: equine nutrition programs the foal of the future.
17 May 2024
Mei. De maand van volle weides, langere dagen en paarden die weer ‘in de groep’ mogen. Het klinkt idyllisch — en dat is het ook. Want paarden zijn van nature sociale dieren. Ze zoeken contact, spiegelen zich aan elkaar, en vinden rust in kuddeverband.
Maar laten we ook eerlijk zijn: niet elk paard lijkt er goed mee om te kunnen. De praktijk laat vaak een ander beeld zien:
En dan is het snel gezegd: “Mijn paard kan niet in een groep.”
Maar mag ik daar even kritisch op zijn?
Sociale vaardigheden zijn geen vaste eigenschap, het zijn vaardigheden die ontwikkeld moeten worden. En net zoals een kind niet leert samenwerken zonder schoolplein, leert een paard ook geen kuddegedrag als hij altijd alleen staat.
Het feit dat het nu moeilijk loopt, betekent niet dat je paard het nooit zal kunnen.
Maar het vraagt tijd. En begeleiding. En de juiste omstandigheden.
Een paard dat uit een stalomgeving komt, veel stress heeft gekend of altijd alleen is gehouden, heeft niet alleen behoefte aan contact, maar ook aan heropvoeding in sociaal gedrag. Dat is geen falen – dat is de realiteit van domesticatie.
Dus ja: sommige paarden hebben een rugzakje. Maar wie dat gebruikt als excuus om het nooit meer te proberen, ontneemt zijn paard een essentieel deel van zijn natuurlijke behoeftes.
Dat gezegd zijnde: niet elke groep is geschikt. Niet elk weiland is ingericht voor sociale rust. En niet elke eigenaar heeft de luxe om te kiezen met wie zijn paard buiten staat. We kunnen dus ook niet zomaar roepen dat elk paard moet samen staan – zonder context.
Want samen is niet altijd sociaal.
Een paard dat dagelijks verjaagd wordt van de hooiruif, dat geen toegang krijgt tot rust of water, of dat 24/7 op scherp staat, bouwt geen vriendschappen op – die raakt uitgeput.
Echt sociaal contact herken je aan rust, aan synchronisatie, aan zachte lichaamstaal. Niet aan toevallige nabijheid. En al zeker niet aan ‘het went wel’ als het paard chronisch gespannen blijft.
Maar er is wél een verschil tussen tijdelijk ongemak bij het zoeken van zijn plaats in de groep, en langdurige sociale stress.
Het ene hoort erbij. Het andere vraagt om ingrijpen.
En daartussen ligt jouw rol. Observerend. Begrijpend. Sturend waar nodig.
Maar hij moet wel de kans krijgen om het te worden.
Want sociaal gedrag is geen optie. Het is een basisbehoefte. En als jij die verantwoordelijkheid serieus neemt, geef je hem niet alleen een plek op de wei – je geeft hem een plek in de wereld.
I am that woman who constantly loses her glasses, forgets her keys, never finds her phone. But my opinion? I always have it ready.
Half wolf, half woman - literally in my Facebook profile picture, figuratively in everything I do. I am someone of extremes. Intuitive and astute. Calm and storm. Silence and voice. Soft to what is vulnerable. Tough on what deliberately damages. I am not a perfect version of myself. An honest one, though.
I work with people, systems, food, chaos and vision. Sometimes with horses, often with principles. I believe in truth over diplomacy, and in nuance without wooliness.
Here I share what concerns me. What chafes, what moves, what knocks. Welcome to my head. It's a little wild there - but always real.
#more than power supply #MIRA