Column maart 2024: De paardensport heeft nood aan erkende opleidingen

In de levendige gemeenschap van paardenliefhebbers op sociale media, is het onmogelijk om niet op te merken hoe gepassioneerd de discussies kunnen worden. Vooral wanneer het gaat om de verschillende benaderingen van paardenmanagement. Het is treffend hoe emoties soms de boventoon voeren boven een constructief gesprek, waarbij langs beide kanten persoonlijke aanvallen en harde woorden de lucht vullen. Dit is jammer, want zowel de traditionele als de moderne aanpak hebben hun waarde en kunnen bijdragen aan het welzijn van onze paarden. Laten we, in plaats van ons te laten leiden door emotie, ons hart en onze geest openstellen voor een dialoog gebaseerd op kennis en begrip.

Traditioneel paardenmanagement heeft zijn wortels in generaties oude praktijken, doordrenkt met ervaringen die van de ene op de andere generatie zijn overgedragen. Deze methoden bieden stabiliteit en een gevoel van continuïteit, maar schieten soms tekort in het erkennen van de individuele noden van elk paard. Aan de andere kant benadrukt modern paardenmanagement het belang van welzijn, met een focus op zowel de fysieke als mentale gezondheid van het paard, geleid door recent wetenschappelijk onderzoek. Het gaat hier niet om een strijd tussen goed en fout, maar om het vinden van een harmonie waarin we de beste zorg kunnen bieden aan onze paarden, door het verleden te respecteren en tegelijkertijd open te staan voor innovatie.

In deze symbiose van traditie en vooruitgang vinden we een prachtig samenspel waarbij oude wijsheid wordt gecombineerd met nieuwe inzichten. Het respecteren van de geschiedenis van paardenmanagement en tegelijkertijd ruimte bieden voor innovatie en wetenschappelijke vooruitgang, stelt ons in staat om elk paard individueel te benaderen en te voorzien in zijn specifieke behoeften. Zo kunnen we streven naar het hoogste welzijn en de beste zorg voor onze geliefde viervoeters, met een diep begrip voor hun natuur en een openheid voor nieuwe mogelijkheden en ontwikkelingen.

Als het over paarden en ruitersport gaat, is kennis net zo divers en uitgestrekt als de velden waarop onze geliefde dieren grazen. Maar, net zoals in elk ander veld, brengt deze diversiteit ook zijn uitdagingen met zich mee.

We vinden het allemaal vanzelfsprekend dat we ons niet als hartspecialist profileren nadat we een reanimatiecursus hebben gevolgd. En het is niet omdat we levenslang schoenen dragen dat we allemaal podoloog zijn. Dat we ieder jaar naar onze vakantiebestemming vliegen, maakt ons geen vliegtuigmechanicus. Toch vinden we het met dezelfde vanzelfsprekendheid normaal dat we de blauwe ogen van onze hoefsmid of hoefverzorger geloven. We vertrouwen blindelings op de integriteit van de osteopaat, fysioloog, lesgever, voedingsdeskundige en al wie we nog meer bij onze paarden toelaten.

De trend van de laatste jaren waarbij individuen zichzelf zonder meer als “therapeut” of andere “deskundige” bestempelen, roept vragen op. Het is begrijpelijk dat dit fenomeen zorgen baart, zowel bij de toegewijde sportruiter als bij de liefhebber die het welzijn van het paard vooropstelt. Niet voor niets worden door overkoepelende organisaties sensibiliseringscampagnes gevoerd. En hoewel er mooie en gedegen opleidingen ten voordele van het moderne management geïnitieerd zijn, moeten we durven erkennen dat, hoewel passie voor paarden een prachtige drijfveer is, het niet kan dienen als vervanging voor gedegen, evidence-based kennis en praktijkervaring. Het onderscheid maken tussen welgemeend advies en ongegronde beweringen is cruciaal voor het welzijn van onze viervoetige vrienden.

Aan de andere kant, is het ook waar dat tradities en lang bestaande praktijken niet altijd synoniem staan voor de beste aanpak. We kennen de foto’s van paarden met van pijn vertrokken gezichten en dressuurpaarden met blauwe tong. We zien regelmatig de filmpjes van paarden wiens signalen genegeerd worden. Of de racepaarden met een ketting door de mond en over het tandvlees. Hoe effectief dit in het verleden ook mag gebleken zijn, dergelijke methoden horen niet meer thuis in het moderne paardenmanagement. Laat ons gewoon eerlijk bekennen dat menig traditie zijn oorsprong vindt in onkunde door gebrek aan kennis en techniek. Traditioneel paardenmanagement wordt meer dan ooit uitgenodigd om open te staan voor nieuwe inzichten en benaderingen, mits deze gesteund zijn door degelijk onderzoek en een helder begrip van de behoeften van het paard. Het is een delicate balans tussen respect voor het verleden en de moed om te innoveren voor de toekomst van de paardensport en paardenwelzijn.

Het is tijd dat we ons realiseren dat de ware vooruitgang in de paardensport ligt in het samenbrengen van het beste van beide werelden. Door een omgeving te creëren waarin traditionele wijsheid en moderne inzichten hand in hand gaan, kunnen we een toekomst vormgeven waarin het welzijn van het paard voorop staat. Dit vraagt om erkende en gestroomlijnde opleidingen met betrekking tot omgang, management en behandeling van paarden. Opleidingen die eigenaars, verzorgers, en behandelaars niet alleen de juiste kennis en vaardigheden bijbrengen, maar ook het belang van een evidence-based benadering benadrukken. Opleidingen die duidelijk maken dat we, ondanks meer dan 1000 jaar van ervaring en traditie, nog heel veel te leren hebben over onze majestueuze en intrigerende dieren. Opleidingen waardoor het vertrouwen wordt gegeven dat het welzijn van het paard gewaarborgd is.

Laten we daarnaast streven naar een gemeenschap waarin elke stem gehoord wordt, elke mening gerespecteerd, en waarin we gezamenlijk werken aan een wereld waarin onze paarden niet alleen overleven, maar floreren. Dit betekent dat we open moeten staan voor nieuwe ideeën, onderzoek en innovatie. Door te leren van zowel de rijke geschiedenis van de paardensport als de nieuwe ontwikkelingen in wetenschap en technologie, kunnen we de zorg voor onze geliefde viervoeters naar een hoger niveau tillen. Laten we samen bouwen aan een toekomst waarin het welzijn, de gezondheid en het geluk van onze paarden centraal staan, en waarin we trots kunnen zijn op de manier waarop we met respect en liefde voor deze prachtige dieren zorgen.